Το σκεπτικό της βράβευσης.

“Αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη η πρώτη εμφάνιση στην ποίηση του Νικόλαου Κοτσαμπουγιούκη, ως σπονδή στο ελάχιστο, πλην ουσιώδες. Δεν συναντάμε συχνά πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές που να αρκούνται σε όσα η δυναμική των εύστοχων λέξεων μπορεί να προσδώσει στο (πολύπαθο από περιττολογίες) ποιητικό τοπίο. Εδώ τα ποιήματα έχουν κάτι από φωτογραφικές λήψεις, μεταμορφωμένες σε λέξεις, που αιχμαλωτίζουν αιφνιδιαστικά τα επιλεγμένα σκηνικά, αποδίδοντας όχι μόνον τις φωτοσκιάσεις αλλά και την ψυχή των πραγμάτων. Μια ψυχή που συμβαδίζει με αυτή του δημιουργού των εκλεκτών εικόνων. Η χρήση της πρωτοπρόσωπης φωνής στην ποίηση του Κοτσαμπουγιούκη δεν αποπνέει καμία εγωπαθή διάθεση (συνήθη και αυτή σε πρώτες εμφανίσεις), αντιθέτως διαβάζοντας έχεις την αίσθηση ότι οι στίχοι σε εκπροσωπούν, σε μια παράδοξη μέθεξη του «εγώ» του ποιητικού υποκειμένου με το «εμείς όλοι». Λιτή και η εικαστική παρέμβαση, καθώς ο ποιητής ασχολείται και με τη φωτογραφία. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένας γκρίζος ουρανός ως φόντο στο λευκό πουλί που πετάει προς ανοιχτό ορίζοντα. Μια ελπίδα, μια υποψία από φως που θα είναι ικανό να διαλύσει όσα σκοτάδια κρύφτηκαν στους στίχους. Ο ίδιος ο ποιητής προσφέρεται, με ό,τι ζωογόνο του αναλογεί, να δώσει αισιόδοξο μήνυμα, κι ας γέμισε συχνά τους στίχους του με δόση από θάνατο και αίμα Ποίηση που υπόσχεται πολλά, από τις πιο ελπιδοφόρες νέες παρουσίες”.